Snake Fishing er forn veiðiaðferð sem nær aftur til forsögulegra tíma. Það er stundað víða um heim en er algengast í Suður-Asíu og Suður-Kyrrahafi. Þetta form veiða er stundað með skutlu eða gaffa og er notað til að veiða stóra fiska eins og hákarla, geisla og sjóorma.
Snákaveiði er afar hættuleg íþrótt vegna þess að sjómenn verða fyrir því að sjósnákar ráðist á þær. Sjávarsnákar eru eitraðar og árásargjarnar verur sem geta valdið alvarlegum skaða ef ráðist er á þær eða slasast. Því ættu veiðimenn að gera sérstakar varúðarráðstafanir þegar þeir stunda þessa íþrótt til að forðast meiðsli eða eitrun.
Til viðbótar við þá áhættu sem fylgir því að æfa þessa íþrótt eru aðrir mikilvægir þættir sem þarf að huga að áður en lagt er af stað í snákaveiðiferð. Meðal búnaðar sem þarf eru þungar skutlur, stórvirk net og búnaður sem hentar til að sigla um djúpt, gróft vatn þar sem sjóormar búa. Einnig er mikilvægt að hafa nægt eldsneyti fyrir ferðina þar sem siglingar á nóttunni eru bönnuð vegna hugsanlegrar hættulegrar áhættu.
Að lokum, Snake Fishing krefst mikillar fyrri þjálfunar þar sem sjómenn verða að vera reiðubúnir til að stjórna bátum sínum rétt þegar þeir eru nálægt svæðum þar sem sjóormar lifa auk þess að læra um náttúrulegar venjur þeirra og hegðun neðansjávar.
Yfirlit
Snákaveiðar eru ævaforn iðja sem nær aftur til norrænnar goðafræði og menningar. Þessi venja á rætur sínar að rekja til tíma víkinga til forna, sem notuðu þessar aðferðir til að veiða stóra og framandi fiska. Snákaveiðar felast í því að tengja saman nokkrar línur með krók til að mynda hring í kringum skotmarkið, eins og um töfrahring væri að ræða. Markmiðið er að fiskurinn fari inn í hringinn þar sem hann verður veiddur á krókinn. Þessi tækni var þróuð af víkingum til að fá stóra fiska eins og silung, lax og þorsk.
Víkingar töldu að þessi iðkun hefði töfrandi krafta, þar sem hún gerði þeim kleift að veiða stærri og framandi fiska. Þeir voru sannfærðir um að velgengni þeirra væri háð réttum sið áður en veiðarnar hófust. Til dæmis var mikilvægt að færa norrænum guðum fórnir áður en starfsemin hófst til að hljóta blessun þeirra. Auk þess þurftu þeir að nota verkfæri sem voru sérstaklega hönnuð í þessum tilgangi, eins og reyr úr sveigjanlegum kvistum eða hringlaga útskorin bein til að tákna sjávardjöfulinn ("Kraken").
Þrátt fyrir að þessi tækni sé ekki notuð víða í dag vegna reglna stjórnvalda um verndun fiskiauðlinda, er hún samt mikilvægur hluti af norrænni menningu og goðafræði. Sögurnar um þessa iðkun halda áfram til þessa dags þökk sé sögunum sem fyrri kynslóðir hafa sagt um árangurinn sem náðst hefur með þessum fornu aðferðum.
Aðalpersónur
Ormaveiðar eru forn iðja í norrænni goðafræði og menningu, allt aftur til árdaga miðalda. Þessi starfsemi var framkvæmd til að afla fæðu, svo sem lax, en einnig til að fá mjög dýrmætt efni: hreistur sjóorma. Þessir vogir voru notaðir sem gjaldmiðill og sem skrautmunir.
Í norrænni goðafræði var guðinn Þór þekktur fyrir hæfileika sína við að veiða sjóorma. Sagt er að Þór gæti stjórnað þessum verum með hamri sínum Mjölni og laðað þær að sér til að ná þeim. Þessi hæfileiki var send til manna með þjóðsögum, sem gerði mörgum mönnum kleift að stunda þessa starfsemi um aldir.
Hefðbundin tækni sem notuð var til að veiða sjóorma var að byggja boga úr vatnsheldum snúru og binda hann við langa stöng eða stöng. Enda kapalsins var vafið utan um stöngina til að búa til stóra lykkju í vatninu þar sem sjóormar gætu festst þegar þeir gengu framhjá. Bogmenn urðu síðan að vera vakandi og tilbúnir að skjóta þegar þeir sáu verurnar nálgast lassóið. Þegar þeir voru fastir urðu bogmenn að draga þá upp úr vatninu í skyndi áður en þeir náðu að losna eða hverfa undir vatnið.
Þó að það sé ekki eins algengt í dag og áður, þá er samt fólk sem hefur áhuga á að stunda hefðbundnar veiðar af þessu tagi með svipuðum verkfærum og Þór notaði fyrir þúsundum ára. Þetta er talin afar hættuleg íþrótt vegna ófyrirsjáanlegrar og innifalinnar hegðunar þessara sjávarvera; þó er það enn mjög vinsælt hjá þeim sem eru nógu hugrökkir til að prófa.
inngripandi guðir
Snákaveiðar eru ævaforn iðja í norrænni goðafræði og menningu, allt aftur til víkingatímans. Þetta er helgisiði þar sem beitu er kastað í vatnið til að laða að sjóorm. Markmið helgisiðsins er að fanga snákinn og koma honum til meginlandsins til að færa fórnir og fórnir til norrænu guðanna.
Veiðar höggormsins voru álitnar heilagar athafnir meðal víkinga, þar sem þær táknuðu sigur á frumóreiðu. Þetta þýddi að þeir sem náðu henni voru álitnir hetjur vegna hetjudáða sinna. Norrænu guðirnir sem tengjast þessari iðkun eru Loki, Freyr og Þór. Samkvæmt norrænni goðafræði höfðu þessir guðir vald til að stjórna krafti frumóreiðu sem stóru sjávarormarnir táknuðu.
Varðandi veiðiferlið sjálft, þurfti nokkra þætti til að framkvæma hana rétt: Bátur með fullnægjandi segl til að standast vind og öldugang; net sem eru sérstaklega hönnuð til að veiða stóra snáka; primers töfraðir með töfrum; og jafnvel vopn eins og boga og örvar eða sverð til að verja sig ef gripið verður til mótstöðu.
Þegar snákurinn var fangaður var hann fluttur til meginlandsins þar sem fórnir voru færðar honum til heiðurs sem fórn til fyrrnefndra norrænna guða. Þessar gjafir voru almennt töfraðar með fornum töfrum til að tryggja gott veður alla sjóferðina til lokaáfangastaðar þeirra: Ásgarðs (hið himneska heimili).
Í stuttu máli má segja að The Fishing of the Serpent hafi verið mjög mikilvægur helgisiði meðal víkinga þar sem hún gerði þeim kleift að stjórna öflum frumóreiðu sem þessar miklu sjávarverur tákna með fórnum sem töfruðust af fornum töfrum sem beint var að norrænu guðunum sem tengjast þessari starfsemi: Loki , Freyr og Þór
Helstu viðfangsefni sem farið er yfir
Snákaveiðar eru forn norræn hefð sem nær aftur til járnaldar. Þessi athöfn var framkvæmd í vötnum og ám í Norður-Evrópu þar sem veiðimenn reyndu að veiða snák með berum höndum. Þetta var gert til að fá mat, lyf eða jafnvel til að nota það sem gæludýr.
Í norrænni goðafræði var það hugrakkur og hetjuleg athöfn að veiða snák. Árangur í þessu verkefni var talinn ráðast af hugrekki og kunnáttu sjómannsins, sem og sambandi hans við norrænu guðina. Sagan segir að goðinn Þór hafi getað náð Jörmungand, sjódrekanum mikla, með berum höndum á meðan þeir voru í stöðuvatni við Hlíðarkjalf.
Þrátt fyrir að þessi iðja sé ekki lengur eins algeng í dag vegna nútíma tækniframfara, þá eru enn margir sem stunda snákaveiðar sem hluti af menningu forfeðra sinna. Þetta fólk notar hefðbundnar aðferðir til að fanga snáka án þess að skaða þá eða drepa; til dæmis að nota net eða gildrur úr náttúrulegum efnum eins og kvistum eða rótum. Að auki eru þeir sem nota nútímavædd verkfæri til að hjálpa þeim í leitinni; Til dæmis körfur sem eru sérstaklega hannaðar til að flytja fangaða snáka án þess að meiða þá eða drepa.
Ormaveiðar eru áfram mikilvægt þema innan norrænna þjóðsagna og af mörgum er litið á þær sem vitsmunalega og andlega gefandi iðju sem gerir þeim kleift að ná beint sambandi við gömlu guðina og læra dýpra um þá í gegnum þessa fornu helgisiði.
