Crepusculum Deorum 1950 cinematographicum Germanicum a directore Germanico directum est, FW Murnau. Fundatur in nove homonymo a Thoma Mann scriptum et drama psychologicum est explorans internas contentiones inter desiderium humanum et moralitatem socialiter acceptam. Pelliculam sequitur Hans (Mathias Wieman), iuvenis nobilis qui in amorem Lola (Lilian Harvey), saltatorem cabaret, pugnat contra familiam ut eam in uxorem duceret. Progrediente historia, videmus quomodo praecipui characteres pugnant cum suis interioribus daemonibus, qui in mundo huius temporis viam suam invenire conantur. Crepusculum Deorum classicum cinematographicum germanicum habetur et pro Oscar pro Apt. Apta Screenplay anno 1951 nominatum est. Pellicula est plena symbolismi profundis et pulchris imaginibus cinematographicis quae multiplicitatem thematis centralis reflectunt: conflictum inter homines et Divinus.
Table of Contents |
resumen
Crepusculum Deorum inter fabulas celeberrimas in mythologia Norvegia. Haec fabula de fine mundi, sicut dii et heroes norunt, et quomodo omnes ad inevitabile fatum manente eis parant.
Narratio incipit a vaticinio cuiusdam vates nomine Voluspá, qui praedicit Ragnarok, seu finem mundi, prope esse. Haec prophetia impletur cum di nuntiant timetissimum hostem, gigantem Lokium, e carcere evasisse. Lokius monstrosos suos secum fert filios: Fenrir gigantem et Jörmungandr draconem marinum. Hae creaturae totum mundum destruere minantur, si tempore non cessant.
Dii igitur in Asgardo congredi statuunt disputare quomodo Lokius cum suis monstrosis liberis ante sero destiterit. Cum de consiliis de hostibus debellandis, Thor malleolum Mjolnir quaerendum proficiscitur ut eos in pugna contra malas copias adiuvet. Infeliciter, Thor in tempore eum invenire non potest, et dii sine illo exercitum malum opponere coguntur. Tandem post diuturnum certamen inter deos et malas copias; Odin (pater omnium deorum) vitam suam immolat ut mundum ab Ragnarok salvet et sic ipsam mundi Nordici existentiam conservet.
Quamquam haec narratio de eventu apocalyptico terminatur qui mundum sicut deos Nordmannos noverunt; multae lectiones affirmativae inde haurire possumus: Fortitudo in periculis; Sacrificium iibi amatur; Magnitudo in rebus adversis consistere; Necesse est etiam imperativum fatum nostrum amplecti quantumvis difficile sit occurrere.
pelagus characters
Crepusculum Deorum est fabularum fabularum praecipuarum fabularum Nordensium. Haec res et regni di casusque noti. Argumentum in tres partes explicat: principium, medium, et finem.
In prima parte narratur quomodo dii constituunt mundum facere in vita sua. Dii Ymirum sibi primum incolam eligunt, qui gigas a se ex gelu et nivis creatur. Mundum efficiunt Niflheim, umbrarum regnum; Muspelheim, regnum ignis; Medium, regnum humanum; Asgarde, deorum domus; et Jotunheim, domus Gigantum.
In secunda parte describitur quomodo Odin fratres suos Vili et Ve ad cladem gigantem Ymir ducit et sic materiam rudis obtinet ad partum Midgardum. Postquam munus suum expleverunt, Odin magnam aulam aedificavit nomine Valhalla ubi eos milites qui in proelio honorifice moriuntur accipiunt. Asgardum etiam aedificat ut residentiam sibi suisque siblings ac aliis magnis diis ut Thor vel Freya inter alios.
In tertia parte narratur quomodo Loki contra alios deos conspirat, ita gradatim casus sui causando usque ad Ragnarök (Crepusculum Deorum). In quo eventu omnia regna igne consumpta sunt, dum multae et magnae figurae in proelio moriuntur, etiam ipse Odin, qui a Fenrir (lupo giganteo) devoratur. In fine, duae tantum supersunt reliquiae: Baldur (Filius Odini) et Hoenir (socius vetus). Hi duo iter aggressi sunt ut omnia destructa in Ragnarök reficerentur, ita novum mundum inchoans.
intervenientibus diis
Crepusculum Deorum unum e maximis et significantibus argumentis in mythologia Norvegica. Haec narratio finem mundi describit tum diis hominibusque notum, tum interitum ordinis cosmici.
Narratio incipit a deo Odini, deorum omnium Nortnensium patre, qui oculis sacrificare statuit ad sapientiam acquirendam. Post hec ipse et fratres Vili et Ve creaverunt mundum de cadavere Ymir, primordiali gigante. Haec creatio Midgardium includit (mundum humanum), Asgardum (diem deorum), et Jotunheim (Gigantes domicilium).
Dii in pace per multas aetates vivunt, donec Ragnarok veniat, prophetia quae interitum mundi praedicit. Oritur a Fimbulhieme, hieme maxime frigida et intensa, quae per triennium sine intermissione durat. Iisdem temporibus inter varias hominum gentes et inter se bella erumpunt; Pugnae etiam sunt inter deos et hostes eorum: Gigantes Jotunheim. Tandem fatale tempus venit cum omnes in campo qui Vigrid vocati sunt ad unum extremum tempus pugnandum est.
In hac ultima pugna multae et magnae notae intereunt: Odin a Fenrir devoratur; Thor percussus a Jormungand occiditur; Freyr cadit ad Surt; Heimdallus a Lokio occiditur; Hel per Odini manus moritur; Surt exurit Asgardum in cinerem; Et Fenrir absorbet solem cum luna totalem eclipsis super Midgardem.
Post pugnam duo tantum reliquiae supersunt: Baldr (filius gratissimus Odini) et Höðr (noverca). Asgardum reaedificant una cum aliis reliquiis novum ordinem cosmicum qui "Alfheim" vocatur sic incipiens. Crepusculum Deorum non solum finem mundi antiqui, sed etiam perpetuam renovationem significat necesse est vivere in hoc flumine magno quod vocatur vita.
Pelagus thema operuit
Crepusculum Deorum unum e maximis et significantibus argumentis in mythologia Norvegica. Altissima est tragoedia quae finem mundi ac finem ultimumque deorum, necnon novi mundi creationem describit. Narratio haec in Edda Poetica, antiquo manuscripto a Snorri Sturluson conscripta, multae narrationes mythologiae Norvegiensis continet.
Hac fabula, dii ultimam pugnam contra gigantes chaos parant. Nota haec pugna Ragnarök vel "fatis finis". In hac pugna omnes dii peribunt et mundus per ignem et aquam destruetur. Post hanc calamitatem, mundus e favilla aedificabitur et novus ordo emergit in quo duo homines superstites vivent: Lif (vita) et Lifthrasir (amor).
Haec narratio valde notabilis est erga Nordicam culturam, quod significat notionem cyclorum aeternorum: res tam bonae quam malae suos naturales cyclos in ordine divino habent. Crepusculum Deorum non solum finem mundi antiqui, sed etiam principium melioris rei significat; in hac turbulenta periodo aliquantum emendatur ab omnibus experientiae. Haec opinio multos artifices in tota historia suis operibus litterariis, artificiis, nec non musicis excitavit.
